KARLISTEN PANPARROIKERIAZ

        Serafin Baroja , 1874

 

 

Mendian gora, basoan jira

ezin kalera jetxirik

hemendik itzul handik igesi

basahuntzen gisa bizirik

horra karlistak non nola diran

badiozute inbiririk.

 

Karlistak ditek gauza bat txarra:

kausa izatea zaharra

beren kanoiak, jende naparra

orain daukaten afarra

ume legunen bekokientzat

bihurtuko dek adarra.

 

Arbol zaharraren sustrai galduak

ez dik emango zumoa

tximinirako nahiz izan ona

ukatuko dik frutoa

Karlos bezela lizundutua

zegok bere partidoa.

 

Zazpi sakristau, hamabi alper

hogei basarritar babo,

Jauregi buru, Santa Kruz gero

azkenik berriz Otxabo,

erlijiua aitatu ezkero

basarritarrak akabo!

 

Hauek ditugu erlijioko

horma berriko santuak,

Euskal Erriak heldutzen ditu

horlako apostoluak,

horra por nobis esan ezkero

lerdekan mandamentuak.

 

Auzokoakin panpantxo dira

handik dakarte guzia

haiek txinguka, karlistak berriz

zintzilika miseria

beti honela juntatu ziran

gosea eta egarria.

 

Karlistak orain dira panparroi,

ustez badira gainean

segi mutilak, moteldu gabe

ea datorren urtean

zuen errege sartzen ote dan

Madriko ukuilu batean.

 

Zeinek pensatu, zeinek sinistu

gure baserri jendeak

denbora gutxi barrun dirala

markesak eta kondeak!

Liberal gaizto mordo batzuek

izango gera pobreak.

 

Napar karlistak esanagatik

usteltxoak zeratela,

guk badakigu berdin zer finak

zankuak dituzutela;

berritsu hoiek despreziatuta

bete zazute sakela.

 

Gure egunetan, beti bezela

libertadien doaiak

garaituko 'itu, desegingo 'itu

illuntasunen hodoiak,

lurperatuaz euskaldun txarren

bihotz faltsuen pozoiak.

 

© Serafin Baroja