Egile berarenak:
ETXE GATZATUAN
(2017)
LEHEN ATUNAREN BIHOTZA
(2017)
MUNDU PARALELOAK
(2017)
TERNUA NIRE BARRUAN,
BADATOR NEGU LUZEENA
(2017)
ISOLAMENDUAREN ZAPORETIK
(2017)
BERRIRO ESNATZERAKOAN
Martxel Mariskal , 2017
Tai-txia parkean
belaontziak badian
nire bularrean taupaka mendia.
«Denbora gehiegi zu ikusi gabe»
diost baina ni mutu.
«Non izan zara hain luzaroan?»
galdezka baina ni ixo.
«Ardiak ahuntzak ahariak
behiak pottokak gizakiak
animalia bera eta
bakarra zarete denak»
esanez utzi nau
jarrai dezadan nire paseoa.
Alai eta oparo jaisten da ura
ehunka bidexka ezberdinetatik.
Begi idorrak ikusten ditut
etxe-orratzen itzaletan.
Botereak ez gaitu maite
eta guk ez dakigu
zer egin daitekeen askatasunarekin.
Mendi gailurretan ez dago epaiketarik.
Bihotzaren oinak beratzen jarriak ditut.
Orekaren irrikaz elikatzen nauten
barne-isurietan talka egiten dute
nire buruaren bi aldeek.
Askok amesten dute dirutan itotzea
baina ezinbestekoa dut nik
mendiko ur hotzak dakarzkidan
elurraren oroitzapenetatik edatea.
Tai-txia parkean
belaontziak badian
kale-zainak gogaituta daude
absentziak garraiatzeaz.
Erakunde abstraktua da Polizia
baina aginduak ukitu egin litezke
eskulturak bailiran
zerrautsez estalitako labirintoan.
Lau hankan dabilkigu
zuzenbidearen okerkeria
xake taula moztailea den hirian.
Bada leuntasunik gabeko
sagarrondo zoragarri bat
usaintzen dudan bakoitzean
besarkatzen dudan aldiro
zatika erortzen zait azala
bihotzaren berritzean.
Jolasean haurrek lurretik
jasotzen dituzten
nire geruzaren papurrak
kolore guztietako
goxoki bilgarri bihurtuak.
Azkazalak mukiak ilusioak jaten ditu trafikoak.
Beltza da semaforoaren kolore bakarra.
Lagunartekoen umiliazio arrunt tristeak eta traizioak
baratxuri zopatan bustitzen dugun eguneroko ogian
parkeko ahate eta zisneak burua makurtzen ari direla
eta maitaleak elkarri berotasun bustia laztantzen
eta irakurle bakartiak unibertso berriak dastatzen
poemak komikiak eleberriak epitafioak elegiak.
«Denbora gehiegi zu ikusi gabe».
«Non izan zara hain luzaroan?».
Nire bularrean taupaka mendia.
LED argien kliskak
beste hilketa bat agintzen du
giza sakrifizioa ez da
antzinako kulturen ohitura soilik.
Kafetegiko terrazan betiko manikiek
ispilu erraldoia osatzen dute
ezpainek kafea ukitu orduko.
Ezin norberari buruz baino hitz egin
arima bakoitzak bilatzen du bere geriza.
Eguzkiari eskainiz masailak sorbaldak debozioa
zimurtzen ari da artifizialki tenkatutako haragia.
Eraikuntza honek gure hezurdura du euskarri.
Portaera konpultsiboak eta bordatu zuriak
elizkizunak bihurtu ditugu mundutasunaren zapi.
Azken ufada epelarekin egiten du amets
bakarrik bizi nahi duen hego haizeak.
Espaloian belagileei mentalki tiroka
bularrean mendia taupaka.
Ardiak ahuntzak ahariak
behiak pottokak gizakiak
animalia bera eta bakarra.
Alai eta oparo dator ura.
Non izan ote naiz hain luzaroan?
Tai-txia praktikatzen
belaontziak badian.
© Martxel Mariskal
| anonimoak |
| mendeak |
| 15 |
| 16 |
| 17 |
| 18 |
| 19 |
| 20 |
| 21 |
| poemen aurkibide alfabetikoa |