PATUA

        Jon Gerediaga , 2011

Nahiko nuke nire patua izatea

argia, alaia eta erreza

eguzki-izpiak itsasoan bezala

zeharkatu dugun errekaren neurrikoa

nire minaren sakonera

nire beldurra, arrunta

zuretzako aukeratu dudan harria bezala

ertzetan ohikoa, apala, beste harrien kolorekoa

nire amorrua edo oinazea

mugatua, iragankorra, jasangarria

gizon baten tamainakoa nire bizitza

ez gehiago: haragizkoa eta arnasak puztua

eta noizean behin, pasieran

zure eskutik askatzen banaiz

bidaian opari bat lortu zuretzat:

ura harrapatu esku bakarrean, esaterako

itsasoari baimena eskatu ostean

gogoratzeko biok kresalaren zaporea

une batez gazia eta berehala geza

edo zuk maskor zuri bat aurkitzean

zure aldamenera itzuli lehenbailehen

maskorra agian nakarrezkoa delakoan

zure pozarekin nik ere gozatzeko

gogora dezagun behinola

ume izan ginela, aparraren adinekoak

zuriagoak, zaratatsuagoak eta ederrak

eta oraindik ere hemen gaudela

zutik itsasoaren aurrean

pozik egoteko benetako arrazoia

nakarrezkoa ez dela jakinez

haragizkoa baizik, arnasak puztutakoa

eta ohartu

oraindik ere bizirik gaudela

zutik eguzki-izpiei begira

eta isilik, itsasoa ez bezala

            kaioak ez bezala

                 bizitza zaratatsua ez bezala

eguerdi argi, alai eta errez honi begira

nahiko nukeen patu honexeri begira

zurekin, esker oneko.

© Jon Gerediaga