FRANKOTIRATZAILEAREN ARNASA

        Luis Garde , 2009

Filmaren hasieran

ofizial alemaniarrak erran du,

edo erran zezakeen

(filma frantsesez eman zuten,

nik ez dakit frantsesez),

Stalingradoko gau izoztuetan

frankotiratzaile partisanoek

ezkutalekuetan zain daudenean

arnasari eusten diotela,

etsaiek beren kokapena asma ez dezaten

arnasaren lurrina ikusita.

Telebista itzali ondoren

etxolatik kanpo iluntzean erretzen egon naiz,

euripean begira

nola zigarretak bustiz eta deseginez zihoazen.

Neure buruarekin jostatzen ibili naiz

arnasa askatzean.

Eutsi, bota, eutsi, bota,

Zuberoko lanbropean lurrin-seinaleak egiten

etorkizunetik nire oraingo kokalekua

bilatu beharko banu ere.

Gaueko harrizko azalean nire markak uzten

etorkizunetn gauzak hobera joanen ez balira ere.

Hatsaren bengalekin nire posizioa seinalatuz,

gaurko koordenadak markatuz

inork beharko banindu ere.

Arriskuak arrisku

partisano frankotiratzaile honek

euripean arnasaz

bere kokapenaren lekukotasuna sinatzen du.

Gizakiak haren igarotzearen zantzua uztea atsegin du-eta:

liburuen orrietan kearen usaina eta errautsaren kolorea,

hatz-aztarnak binilozko diskoen ildoetan,

garagardo botilen etiketetan azazkalek egindako zauriak,

teilatupeetako habien hondarrak atari ondoko espaloian.

Frankotiratzailearen arnasaren jokoa

dei diezaiogun,

eta baita zelatari begira dagoen

jazarle alemaniarrarena ere.

© Luis Garde