ITSUA ETA SASTREA

        Piarres Ibarrart , 1892

 

 

Euskualdun bat zen itsu eta bertsulari

Atez ate zabilan iloba gidari,

Soineko eta diru, janari-edari,

Nasaiki biltzen zuten bertsu eman sari.

 

Zuhur gisa baitzuten sos guti gastatzen,

Pikopean eltze bat gordea zaukaten,

Hirurehun libera harat bildu zuten,

Baina gaixtagin batek ebatsi zioten.

 

Bere gordelekutik galdurik eltzea

Bat zagon hasperenka, nigarrez bertzea:

Oi hau da bihotz mina, oseba maitea,

Horra zer den kanpoan gauzen gordetzea!

 

Azkeneko aldian hemen ginelarik

Ikusi gaituztela ez diat dudarik.

Bai, sastrea heldu zen pegarra beterik,

Behatu zuen guri baina urrunetik.

 

To! Har nezak eskutik sastrearengana

Adi dezan bertsu bat itsuak emana.

Gure eltzea badu harek eremana,

Bazakiat nik, hura zer gisaz engana.

 

Ilobak erran zion apal beharrira:

Sastrearen etcherat orai heltzen gira

Irri faltsuan dago leihotik begira,

Ez erran hitz gaixtorik zuhurra bazira.

 

Iloba gida nezak artoski bidean

Zerbait daiat utziko azken egunean.

Ehun luis baitiat piko baten pean

Bertze ehun emanen bihar han berean.

 

Sastreak bere baitan: Itsuak etzakik

Hartuak ditudala horren sosak handik

Eltze hau diruekin berriz han emanik

Bertze hirurehunak bilduko tiat nik.

 

Itsuaren agintza balios izan zen:

Biharamun goizeko eltzea han zuten.

Ilobak erran zion: hemen dugu, hemen.

Oi zein ongi sastrea enganatua den!

 

Moltsan behar dIAGU dirua ezarri

Lurpean hola-hola utzak eltze hori

Eta emak barnean bortz edo sei harri

Sastreak aski pisu altxa dezan sarri.

 

Itsuak sastreari: To! errak egia

Atzo bezala dukan arrai arpegia

Ala trixterik hagon doluan jarria,

Dirua erein eta... bildurik harria.

 

Itsu Harpagon zikoitz laido-emailea

Habil eta ez kolpa ene ohorea.

Dirudun bahaiz ere, eta ni gabea

Baduk aski zorigaitz hire ilunbea.

 

Ni itsu ilunbean, hi sastre erromes,

Dezagun elgar lagun biek ditugunez,

Nik egiten haut jabe ene ontasunez,

Nahi banauk okertu hire begi batez.

 

© Piarres Ibarrart